Hat Fitz & Cara club: De Knoet |
Ze weten precies nog niet hoe ze het clubseizoen moeten afsluiten in het Loodscafé want na de dynamische party van Kirri en zijn Fleetknoet Mac met aansluitend onze goede vriend Raphael Wressnig dachten we al dat we klaar waren voor de festivals. Natuurlijk mag het Loodscafé aanzien worden als een aparte locatie en daarom geven ze hier op woensdagavond nog eens van jetje en wel met het duo Australische/Ierse Hat Fitz & Cara. Dit duo van ‘Down Under’ komen hier gewoon de boel op stelten zetten. Hat Fitz reisde al heel de wereld af met zijn muziek en op één van die reisjes leerde hij in een passage door Ierland een zekere Cara Robinson kennen en doordat ze samen Cara speelt drums, percussie en fluit en dit vormt een perfect huwelijk met het gitaarspel dat Hat Fitz voor ogen heeft. Een paar jaar na hun ontmoeting brachten ze een album uit met de toepasselijke titel ‘Beauty and The Beast’ en in 2014 jaar kwam reeds hun derde boreling op de markt dat luistert naar de naam ‘Do Tell’. Niet alleen hun ‘act’ is onderhoudend te noemen maar ook hun teksten kan je best naar luisteren want ook die zijn gespeend met grappige anekdoten en zijn bijna steeds gelinkt aan een verhaal uit het leven gegrepen. Hun uiterlijk is ook apart want al lijkt Hat Fitz op een doorwinterde hillbilly het is toch een beetje een contrast als je de steeds retro geklede Cara ziet. Als winnaars van de Australische Blues Award in 2014 zijn ze hier in 'Osschot' uiteraard ontzettend fier dat ze hier in het Loodscafé een concert ten beste komen geven. Ze hebben een ongelooflijke energie en podiumpresentatie, brengen een mix van Australische folk, Delta blues, country en rock'n'roll en betoveren hun publiek binnen enkele seconden. Na vele internationale Festivals en clubs te hebben aangedaan mag de Jokke ze hier nu aankondigen in zijn 'café'.
Voor hun bisser wordt geopteerd om er een sing-a-long van te maken en met een uitgesponnen en zeer energieke ‘Power’, een boogie met gospel attitude moeten we dan toch afscheid nemen van deze Ierse-Aussie combinatie. Of toch niet? Er komen nog twee toegiften en na 'You Got To Move' is er eentje van Hound Dog Taylor dan toch het allerlaatste wapenfeit in het Loodscafé....spijtig! A one-man-band and a one-woman-band equals Hat Fitz & Cara Robinson.
|
de liefde deelden voor Ol’time country blues en folkmuziek kon een samenwerking uiteraard niet uitblijven waardoor ze ook verder als partners door het leven wilden gaan en daardoor ruilde Cara Ierland dan voor Australië. 
Van folk naar ol'school blues met 'Twist Me Baby' het loopt allemaal op wieltjes net als hun nieuwe nummers zoals 'Goin' Home'. Oudere nummers als ’Shakedown’ en ‘Nobody’s Fault But Mine’ komen steeds de sfeer ten goede en de match tussen de Delta blues op zijn resonator en het foot & stomp werk van Cara op alle attributen werkt aanstekelijk al is die combinatie uiteraard niet nieuw maar laat ons zeker ‘Black Cat Bone’ en ’Let Love’ niet vergeten. Cara heeft een krachtige maar zeer zuivere stem die ook zonder elektrische versterking tot vanachter aan ‘den toog’ zou kunnen reiken. Daar waar de eerste set een beetje onderhoudend was werd de tweede zoiets van 'alles geve!' en dat deed de Jokke dan ook met de lichtattributen. 
more pics on
|
